Loas, een ontdekking en een glimlach

De grens met laos was een lege, uitgestorven plek met kapotte wegen en ontbrekende hokjes voor een Visum... De taxi bracht ons daar liet ons tussen de ezels en trekwagens staan. Twee uur lang zochten we koortsachtig naar de oplossing om aan een visum te kunnen komenen maar we konden geen hok vinden. Na een moeilijke communicatie met een paar ambtenaren en soldaten die ons soms bedreigend aankeken maar verder niks duidelijker maakten, slenterden we verder over de kiezels en brok stukken. Het was benauwd en heet maar we zochten verder en eindelijk vonden we wat we nodig hadden een, slapende grenswachter die wakkerschrok en zijn luikje open deed. Zo Visum binnen, de trek naar het binnenland kon beginnen. We wisten precies waar we heen wouden maar helaas waren de bevolking en de chauffeur van de rammelende bus niet zo welbespraakt want ze konden geen woord begrijpen van wat wij zeiden (constant knikkend, doen alsof ze ons wel begrepen:~) en zelfs de kaart erbij pakken en aanwijzen waar we heen wouden leidde tot een enorme verwarring en onbegrip van de bestuurders. vervolgens werd de passagiers derbij gehaald zodat ze misschien met zijn allen een oplossing konden vinden en het leide tot een heel geschreeuw, gewijs en nog meer gekkigheid. Maar buschauffeur knikte opeens overtuigend en gebaarde dat we in moesten stappen en daar gingen we dan... volg gas over de wegen van Loas, langzaam werden de wegen kleiner en slechter en opeens stopte de bus en de chauffeur keek ons enthousiast aan, "you go, you go!" we snapten er natuurlijk geen fuck van want hij wees met zijn blije koppie naar een een of andere schapenstal met een tempel ernaast... En blijkbaar zijn er in Laos meer steden met dezelfde naam:D Hilariteit we lachten en schatten toen zelf de weg maar in en elke keer wezen we welke richting we op wouden.
8 uur later kwamen we aan de in de stad en vanuit daar konden we een grote bus pakken naar de hoofdstad Venetiane. De bus vetrok echter al snel terwijl het bus station nog een half uur lopen was. Dus we Staken Menno en Koen maar weer ouderwets hun duim op en liftend werd Menno opgepikt door een ladyboy op een scooter:D Even later had Koen ook een lift te pakken en de dag was gered.
na een nachtelijke busreis waren na 24 uur eindelijk in de hoofdstad van Laos. Apart sfeertje, veel armoede, de stad had vrijwel geen enkele wolkenkrabber en er was nauwelijks straatverlichting aanwezig. het land scheen zwaar geleden te hebben van zowel Vietnamezen soldaten als wel Amerikaanse bombardementen in de Vietnam oorlog. Deze ellende is dit land nog lang niet te boven. De inwoners genieten wel van een van de beste soorten koofie in Azie en praten ook graag over het verleden van hun land zo hadden ze na t Franse kolonialisme veel banden met t communisme en we zagen dat dit nog altijd leeft onder een deel van de bevolking.
we huurden brommers en crossten rond in de omgeving, in buitenwijken liepen overal koeien en geiten vrij rond in de straten die meer zandpaden met kuilen waren. Dit is duidelijk nog een ontwikkelingsland en niet voor niets een van de armste landen ter wereld... Toch leken de mensen er niet ongelukkig want iedereen die we spraken was vrolijk en gunde ons een glimlach...
Op het bus station pakten we de bus naar Thailand en lieten we dit vriendelijke, wonderlijke maar zwaar achterbleven land achter ons.