De weg naar het Druivenland

We rijden vlak voor de grens met onze vrijdenkende Bob Marley fan; Hij is van plan via een klein weggetje de grens over te steken om de snelwegtol te besparen (Nederlandse handelsmentaliteit :-)). Maar de weg richting het land der eigenwijze berggeiten was moeilijk te vinden...Ondertussen heeft onze blonde citroenrijder Bob Marley uitgezet en zoekt verwensingen makend naar de grens. we naderen een tolhok maar deze is helaas afgesloten. De hele reis zo relaxte jup is nu een beetje geirriteerd en ramt zo drie keer over stoepranden heen. Maar we vinden toch een weg naar het beloofde Zwitserland. The Dude is op weg naar een twee weken durend straat feest en heeft ons uitgenodigt om ook te komen, helaas moeten we twee weken peace and love afslaan omdat ons doel in Lantignié, Baujalais ligt. Op de snelweg bij Zurich dropt hij ons uit de auto en aangezien hij een topkerel was hielp hij ons met zoeken naar een volgende lift. Na honderd auto's vriendelijk verzocht te hebben of ze ons mee konden nemen richitng Lyon, Neemt een Portugees koppeltje ons mee. De vrouw brabbelde (nog net) verstaanbaar Engels en de man was lang van stuk maar kort van stof. Menno pakte zijn slakkenhuis op en kroop naar de zwarte Renault 4 (Zie foto, rechts naast de wegrijdende citroen) die best wel klein was voor vier mensen
plus backpacks. Menno's knapzak paste er nog in maar toen zat ie echt vol. "kom op Koen, proppen ouwe!". Daar zaten de twee Hollanders, het langste volk ter wereld in zo'n een klein chauvinistisch autootje.
De auto raast over de snelweg langs Lucerne, Bern, Fribourg, Geneve, De Alpen en uiteindelijk naderen opeengepakt en al de voorsteden van Lyon.

LYON BIJ NACHT

Met de vrolijke Portugesen tuffen we om 12 uur s'nachts Lyon in. En vroegen ze of ze ons bij een bos of park konden afzetten, zodat we daar ons tentje konden opbouwen. Het was echter pikkedonker en bij die eerste boom die we zagen vroegen ze of ze ons af konden zetten. We zeiden onze Portugese vrienden gedag en we zien ze om de hoek verdwijnen. En daar stonden we dan in de buitenwijken van Lyon, met onze overload aan kleding en boeken... Om een geschikte plek te zoeken ging Koen 5 minuten op een verkenning tochtje, terwijl Menno bij de spullen bleef.
Al wachtend voor een oud grijs hospitaal.
Toen Koen eenmaal bij het bosje aangekomen was bleek het pal naast de snelweg te staan. Een veel te opvallende plek om de nacht door te brengen, als we weer hergroepeerd zijn vragen we ons af wat we nu gaan doen. De sfeer wordt een beetje grimmig nu...
Er rijden af en toe auto's langs met schreeuwende jongeren uit het raam, we weten niet of het positieve of negatieve teksten zijn. Koen en ik kijken elkaar aan grijpen onze zakmessen uit onze backpack om die bij de hand te hebben. Dit keer blijft koen bij de spullen en gaat Menno een kijkje nemen tussen de grijze flats. Toch zijn grote schrik ziet hij grote groepen Noord-Arikaanse jongeren staan bij een gepimpte auto met keiharde Franse rapmuziek. Eenmaal terug liepen Menno en Koen getweeën door. We waren iets "te moe" om met deze jongeren een gesprek te houden, en werden ze ontweken. Deze wijk valt het beste te omschrijven met de beelden van de rellen in de Parijse Banlieu. We stappen flink door en gaan hard op zoek naar een plekje om de nacht door te brengen, maar er is niks dan grijze en betonnen gebouwen. We lopen onder een flat door met een park met voor ons een grote groep in het zwart geklede jongens met scooters en capuchonnen op. Er reste ons geen andere mogelijk dan er doorheen te lopen, we naderen de Franse hanggangsters op twintig meter en kijken ze even aan en plots beginnen ze tegen ons te schreeuwen we wegen onze kansen af en besluiten na een schichtige bonjour snel door te lopen. Ze blijven schreeuwen, we rennen snel de hoek om en bedenken onszelf dat we er goed van af zijn gekomen. Op een kruispunt zetten we nogmaals onze klerekasten neer en Menno gaat nog een keer uit op verkenningstocht.Uit een bosje kijkt onze held Koen schichtig om zich heen. ah, daar komt Menno al aangelopen, hij heeft een plekje gevonden. In een tuin van en Boulangerie met eetbankjes, de lampen in de tuin zijn kapot gegooid, kortom de ideale plek om ons kamp op te slaan. We proppen onszelf in het hoekje en leggen onszelf en de spullen achter het laatste bankje. Koen loopt terug naar de weg en kijkt of we te zien zijn, zo goed als onzichtbaar en enigszins opgelucht haalt hij adem. Bij de spullen aangekomen ontdekt onze blonde vriend dat hij hij zijn slaapzak verloren heeft. Een fikse tegenvaller voor de eerste dag (Sorry pappa en mamma, jullie krijgen een nieuwe). Koen blijft weer bij de spullen achter terwijl Menno haastig op zoek gaat. Koen houdt het niet meer uit en valt na een half uurtje in slaap. Menno komt terug na tien Gansters bevochtten te hebben...(;-)) "Koen, wakker worden!" oh, euh... heb je hem al gevonden? Menno heeft m nog niet en zoekt als een razende naar zijn slaapbundeltje. Koen neemt nog een oogje in het zeil een komt teurg. We liggen met zijn tweeën op het natte gras en onze ogen wagenwijd open, wakker gehouden door geschreeuw en gerinkel uit de buurt. Alle waardevolle spullen stoppen we in onze boxer... zakmes in de hand...

THE MORNING AFTER

Een gekletter van openrollende luiken, de bakker gaat open. Koen spert zijn ogen wagenwijd open en kijkt om zich heen... doodleuk staan we op en bestellen een croissantje. de bakker geeft ons met openstaande mond het wisselgeld. Het eerste croissantje op Franse bodem... er zullen nog velen volgen. Een zwarte man sprak ons en waarschuwde ons dat het erg gevaarlijk was wat we deden, zeker op een zaterdagnacht. Met twee Turkse banaantjes in de hand trekken we Lyon in.
Onze eerste ervaring met Frans onder de zon in Lyon was zeer positief. Bij het kopen van een busdagkaart werden we uitgebreid geholpen door een buschauffeur met de beste plekjes in Lyon en de beste routes daarnaartoe. En of dat nog niet genoeg was kwam zijn collega zijn verhaal nog even aansterken. Ook de rest van de Franse bevolking in Lyon is erg sociaal en behulpzaam. In de bus en de trein schrikken de mensen niet op voor een praatje. Zo kregen we zelfs een gratis Franse les van de oude Fransman die zeker een half uur zonder onderbreking zijn Franse verhaal deed (in het Frans) hem steeds onderbrekend dat wij echt geen snars van zijn verhaal begrepen, maar dat was geen rede voor de meneer om zijn verhaal te stoppen. Want zijn motto luidde, het maakt niet uit of je me verstaat of niet want op deze manier leren vanzelf wel een keer Frans. Na ons eerste lesje Frans, genoten we moe maar voldaan van de mooie stad Lyon.

ON THE ROAD AGAIN

De afspraak van die dag was om 7 uur op het station in Belleville te zijn. Daar zouden we opgehaald worden door onze Franse boer Jean Paul (JP'tje). Om op deze afspraak te komen ging een heel liftersavontuur vooraf.
Liften langs de snelweg in een berm, naast een uitrit is heel gevaarlijk en verboden, Na dit zelf ervaren te hebben marcheerden we verder met onze garderobes op de rug naar een wegrestaurant waar we de klanten klanten vroegen om een enkeltje richting de druivenvelden. Geen succes... We probeerden het bij een rotonde juist voor de snelweg. Geen succes... Dit alles nam zo'n vier uur in beslag. Je hebt als lifter niet altijd geluk...
Maar toen kwam het geschenk uit de hemel van een gelovige Arabier, die ons al een tijdje liftend langs de kant zag staan. plots viel zijn op Menno's jezus kettinkje en zag menno als een streng gelovige "staphorster" aan (ironisch :-)). zijn motto was "gelovigen helpen elkaar altijd" enigzins overrompeld door vele verhalen van de man waar wij geen hout van konden hakken (we vingen iets op over "het licht" en konijnen), laden we onze spullen in de auto en zo bracht hij ons naar de meest ideale liftoase in de streek. Daarna ging de reis vlot en werden we een uurtje later opgepikt, mede dankzij een nieuw karton uit een nabije garage met op schrift:

BELLEVILLE
VILLEFRANS
(vendange)

, door andere druivenplukgenoten. wederom een auto van smal formaat, waardoor we wel erg dicht tegen de Franse dames aangedrukt werden, wat we uiteraard ongelofelijk vervelend vonden :-) Na een tijdje zo gezeten te hebben (telefoonnummers uitgewisseld) kwamen we aan op het station in Belleville. Daar was het hectische boel met heen en weer rijdende bus en tractors. Alle arbeiders verenigden zich op dezelfde dag om aan het plukfeest te beginnen. Nadat we uit de auto gedropt werden en afscheid namen van de Frans en de dames (Koen: "een heel leuk Biologisch meisje"), stapte er plots een eigenaardige man op ons af...Zijn naam bleek Koen te zijn en met deze jongen (een collega druivenplukker) hebben we later nog vele hoogdravende discussie's gehouden...